|
�srailo�ullar� zaman�nda, bir ki�i,
Vard� ki, hep ibadet yapmakt� onun i�i.
Halk ona dediler ki: (Filan yerde bir put var.
Tanr� diye tap�yor ona baz� insanlar.)
O bunu i�itince, içerledi pek fazla.
O putu k�rmak için, yola ç�kt� ihlasla.
O, halis niyet ile giderdi ki o yöne,
Bir insan k�l���nda (�eytan) ç�kt� önüne.
Ve mani olmak için, dedi ki: (Ey arkada�!
Böyle nere gidersin, balta ile pür tela�?)
Dedi ki: (Bir put varm��, gidiyorum k�rmaya.
Böylece insanlar�, o puttan kurtarmaya.)
Dedi ki: (Onu k�rmak, senin i�in de�ildir.
Sana, ibadet etmek daha faidelidir.
Sen onu k�rsan bile, yenisini yaparlar.
Hemen dön ki geriye, bu, çok yanl�� bir karar.)
Lakin o, ihlas ile ç�kt���ndan yoluna,
Aldanmad� �eytan�n bu alçak oyununa.
Bu sefer �eytan dedi: (Geçemezsin buradan!)
�iddetli bir kavgaya tutu�tular o zaman.
Abid, onu bir anda tuttu ve yere vurdu.
Sonra, öldürmek için üzerine oturdu.
�eytan dedi: (Ey abid, müsade et de biraz,
Çok mühim bir hususu edece�im sana arz.)
O müsade edince, aya�a kalkt� �eytan.
Dedi ki: (Beni dinle, o putu k�rma �u an.
Çünkü onu k�rmay� etseydi Allah murad,
Elbet Peygamberine verirdi bir talimat.)
Abid yine dedi ki: (K�raca��m mutlaka!)
�eytan (Olmaz!) deyince, ba�lad� yine kavga.
Abid, yine �eytan� kald�r�p vurdu yere.
�eytan dedi: (Ey abid, bak dinle son bir kere.
Sen fakir bir kimsesin, muhtaçs�n el eline.
O putu k�rmak ile, ne geçecek eline?
Yast���n�n alt�na, her sabah, iki alt�n,
B�rakay�m, al kullan, o putu k�rma sak�n!)
Bu defa aldanarak, bu fikre etti meyil.
Dedi: (Do�ru söylüyor, bu benim i�im de�il.
Alt�nlar�n birini, kendime sarfederim.
�kincisini dahi bir muhtaca veririm.)
Eve gelip yatt� ve sabaha kalkt���nda,
Gördü iki alt�n� yast���n�n alt�nda.
�kinci gün de yine, yast���n�n alt�ndan,
Ald� iki alt�n�, memnundu hayat�ndan.
Ve lakin üçüncü gün, alt�n göremeyince,
Kaçt� bütün ne�esi, hiddetlendi bir nice.
Baltas�n� kaparak, bir an beklemeksizin,
Dü�tü yine o yola, o putu k�rmak için.
Az ilerde, önüne ç�kt� yine o �eytan.
Dedi ki: (Dön geriye, geçemezsin buradan!)
Kavgaya tutu�tular, lakin �eytan bu kere,
Abidi, bir tutu�ta kald�r�p vurdu yere.
Abid dedi: (Pekala, senindir �imdi zafer.
Fakat nas�l oldu da, galip geldin bu sefer?)
Dedi: (Önce, ihlasla gidiyordun k�rmaya.
Yetmez bizim gücümüz ihlasl� insanlara.
�imdiyse, gidiyordun nefse tâbi olarak.
Nefse uyan� ise, biz yeneriz muhakkak.)
|